“…การทหารนั้นที่จะสำเร็จไปได้ ก็โดยที่มีผู้บังคับบัญชาควบคุมให้พอแก่การ
ถึงแม้ว่าเราจะมีพลทหารมากมายเท่าใดก็ดี แต่ไม่มีผู้ที่จะควบคุมทหารเหล่านั้นเข้าสนามรบ ทหารเหล่านั้นก็ไม่สามารถจะได้ไชยชำนะแก่ข้าศึกได้เลย ย่อมต้องอาไศรย
นายทหารที่มีความรู้ แลมีสติปัญญาสามารถที่จะนำไปสู่ไชยชำนะได้ แลควบคุมบัญชา
ในเวลาปรกติ ก็นายทหารนั้นจะได้มาจากไหนเล่า  ก็ต้องได้จากโรงเรียนนายร้อย
คือจากพวกเจ้านี้เอง เพราะฉนั้นเจ้าทั้งหลายจงตั้งอุสาหะพยายามในการเล่าเรียนวิชา
ของตนให้ดีเถิด เตรียมการที่จะทำน่าที่ซึ่งสำคัญที่สุด ซึ่งถ้าพูดในทางทำการให้แก่เจ้าแผ่นดินก็เปนการฉลองพระเดชพระคุณดีที่สุดยิ่งกว่าอย่างอื่น คือน่าที่ป้องกันความอิศระภาพของบ้านเกิดเมืองนอนของเรา”